પ્રેમાળ દિલ એવું કે આવે બધાં યાદ
દુઃખદર્દ છે એવાં, તમે પણ ન રહ્યાં યાદ.
-મરીઝ
આ શું સતત ભય રહે તૂટી જશે સંબંધ,
વીજળીની ડાળ ઉપર કોઇ માળો ન બાંધવો.
-હરીન્દ્ર દવે
પવન આ પલટાય એવી શક્યતા નથી,
ગગન ગોરંભાય એવી શક્યતા નથી.
પ્રેમ ને વિશ્વાસ બે અણમોલ રત્નો છે,
રતન આ વેચાય એવી શક્યતા નથી.
પૃષ્ઠો બધાં જોયાં સનમ દિલની કિતાબના
એવું મન વંચાય એવી શક્યતા નથી.
શક્યતા મેં તો ચકાસી જોઇ અંતરની,
નયન આ છલકાય એવી શક્યતા નથી
. સંવેદના ના વૃક્ષથી તોડીને લાગણી,
ગઝલ આ લખાય એવી શક્યતા નથી.
‘આનંદ’ ના આવેગને રોકી શકે એવો,
બંધ કોઇ બંધાય એવી શક્યતા નથી.
સફળતા માટે સમય તો પુરતો સૌને મળે છે,
બસ, આપણે નિષ્ફળતા ને સારો વિચાર ગણી જોવાની જરૂર છે.
નબળા ભુતકાળને રડવા કરતા હાથમા રહેલા સશક્ત વર્તમાનનો સદુપયોગ કરી લે
મોહતાજ ના કશાનો હતો કોણ માનશે?
મારોય એક જમાનો હતો કોણ માનશે?
ડાહ્યો ગણી રહ્યું છે જગત જેને આજકાલ,
એ આપનો દીવાનો હતો કોણ માનશે?
તોબા કર્યા વિના કદી પીતો નથી શરાબ,
આ જીવ ભક્ત છાનો હતો કોણ માનશે?
માની રહ્યું છે જેને જમાનો જીવનમરણ
ઝઘડો એ ‘હા’ ને ‘ના’ નો હતો કોણ માનશે?
મસ્તીમાં આવી ફેરવી લીધી જગતની આંખ,
એ પણ સમય નશાનો હતો કોણ માનશે?
હસવાનો આજ મેં જે અભિનય કર્યો હતો,
આઘાત દુર્દશાનો હતો કોણ માનશે?
રુસ્વા કે જે શરાબી મનાતો રહ્યો જગે,
માણસ બહુ મઝાનો હતો કોણ માનશે?
- રૂસવા
દુઃખદર્દ છે એવાં, તમે પણ ન રહ્યાં યાદ.
-મરીઝ
આ શું સતત ભય રહે તૂટી જશે સંબંધ,
વીજળીની ડાળ ઉપર કોઇ માળો ન બાંધવો.
-હરીન્દ્ર દવે
પવન આ પલટાય એવી શક્યતા નથી,
ગગન ગોરંભાય એવી શક્યતા નથી.
પ્રેમ ને વિશ્વાસ બે અણમોલ રત્નો છે,
રતન આ વેચાય એવી શક્યતા નથી.
પૃષ્ઠો બધાં જોયાં સનમ દિલની કિતાબના
એવું મન વંચાય એવી શક્યતા નથી.
શક્યતા મેં તો ચકાસી જોઇ અંતરની,
નયન આ છલકાય એવી શક્યતા નથી
. સંવેદના ના વૃક્ષથી તોડીને લાગણી,
ગઝલ આ લખાય એવી શક્યતા નથી.
‘આનંદ’ ના આવેગને રોકી શકે એવો,
બંધ કોઇ બંધાય એવી શક્યતા નથી.
સફળતા માટે સમય તો પુરતો સૌને મળે છે,
બસ, આપણે નિષ્ફળતા ને સારો વિચાર ગણી જોવાની જરૂર છે.
નબળા ભુતકાળને રડવા કરતા હાથમા રહેલા સશક્ત વર્તમાનનો સદુપયોગ કરી લે
મોહતાજ ના કશાનો હતો કોણ માનશે?
મારોય એક જમાનો હતો કોણ માનશે?
ડાહ્યો ગણી રહ્યું છે જગત જેને આજકાલ,
એ આપનો દીવાનો હતો કોણ માનશે?
તોબા કર્યા વિના કદી પીતો નથી શરાબ,
આ જીવ ભક્ત છાનો હતો કોણ માનશે?
માની રહ્યું છે જેને જમાનો જીવનમરણ
ઝઘડો એ ‘હા’ ને ‘ના’ નો હતો કોણ માનશે?
મસ્તીમાં આવી ફેરવી લીધી જગતની આંખ,
એ પણ સમય નશાનો હતો કોણ માનશે?
હસવાનો આજ મેં જે અભિનય કર્યો હતો,
આઘાત દુર્દશાનો હતો કોણ માનશે?
રુસ્વા કે જે શરાબી મનાતો રહ્યો જગે,
માણસ બહુ મઝાનો હતો કોણ માનશે?
- રૂસવા